Informacje dla autorów
Redakcja przyjmuje artykuły, które nie były nigdzie publikowane. Artykuły powinny być wcześniej poddane korekcie językowej. Informujemy, że każdy artykuł przed opublikowaniem podlega recenzji naukowej. Decyzja o kolejności drukowania nadesłanych materiałów należy do redakcji. Za pomocą poczty e-mail lub zwykłej poczty należy przekazać pisemną zgodę na publikację artykułu na stronach internetowych.
Artykuł niespełniający poniższych wymogów nie zostanie przyjęty do publikacji.
- Liczba stron artykułu (wraz z wszelkimi dodatkami, np. zdjęciami, tabelami, wykresami) nie więcej niż 15 stron formatu A4 (liczba znaków ze spacjami od 20 tys. do maksymalnie 35 tys.).
- Format pliku: rozszerzenia .rtf, .doc, .docx, .odt.
- Tekst napisany czcionką wielkości 12 pkt. Odległość między wierszami (interlinia): 1,5.
- Tekst powinien składać się z krótkiego wstępu, kilku części poprzedzonych śródtytułami oraz zakończenia. Numeracja części artykułu wg wzoru:
1.
1.1
1.2
2.
2.1
- Format cytatu w tekście artykułu: czcionka zwykła (nie kursywa czy bold). Cytat zawsze umieszczamy w cudzysłowie.
- Przypisy muszą być opracowane według formatu znajdującego się poniżej (i na stronie internetowej: www.perspectiva.pl).
- Należy dołączyć streszczenie w języku polskim wielkości od 5 do 8 linii tekstu (jeśli możliwe to również w języku obcym wraz z przetłumaczonym tytułem). Jeżeli cały artykuł napisany jest w języku obcym, należy dostarczyć obszerniejsze streszczenie w języku polskim (2-4 strony formatu A4).
- Nota o autorze powinna zawierać: imię i nazwisko, tytuł naukowy, ośrodek naukowy, uczelnię, stanowisko, adres do korespondencji, numer telefonu, e-mail.
- Należy dołączyć pełną bibliografię pozycji wykorzystanych do przygotowania artykułu. W wypadku wystąpienia cyrylicy należy dostarczyć łacińską wersję bibliografii. Należy również przekazać szczegółowy wykaz użytych skrótów. Każdy ze skrótów należy wprowadzić do tekstu według formuły: Kodeks Prawa Kanonicznego [dalej: KPK].
- Recenzje i omówienia najnowszych pozycji książkowych oraz sprawozdania z sesji czy konferencji naukowych nie powinny przekraczać 3 stron wydruku (format A4, wielkość czcionki: 12 pkt., interlinia: 1,5). W recenzjach, omówieniach i sprawozdaniach nie stosujemy przypisów.
- Przyjmujemy materiały (dokumenty) historyczne, które nie były wcześniej publikowane do działu tekstów źródłowych. Ich wielkość wraz z 2-3 stronicowym wprowadzeniem nie może przekraczać wielkości artykułu.
- Redakcja zastrzega sobie możliwość dokonywania niezbędnych korekt.
JAK ROBIĆ PRZYPISY?
Każdy przypis składa się z odnośnika, czyli cyfry umieszczonej w tzw. indeksie górnym (np. 15 ) oraz z właściwego tekstu poprzedzonego taką samą cyfrą, jaką określa wprowadzony odnośnik. Przypis umieszcza się u dołu strony.
DZIEŁA ZWARTE
Cytowanie pierwsze
1 A. LEPA. Świat propagandy. Częstochowa 1994 s. 35.
2 J. MAJKA. Etyka społeczna i polityczna. Warszawa 1993 s. 134.
3 J. MAJKA. Katolicka nauka społeczna. Warszawa 1988 s. 235-237.
4 P. VALADIER. Nędza polityki i moc religii. [dostęp: 8 września 2010]. Jeżeli jest to np. plik formatu PDF i są podane strony, to należy wskazać daną stronę (np. s. 5) za nawiasem kwadratowym.
Cytowanie drugie i następne w tej samej pracy
(opuszczamy inicjał imienia i urywamy tytuł)
5 LEPA. Świat propagandy s. 38.
6 MAJKA. Etyka społeczna s. 135.
7 TENŻE. Katolicka nauka s. 236.
8 Tamże s. 256.
9 VALADIER. Nędza polityki [dostęp: 8 września 2010].
Uwaga!
TENŻE odnosi się do autora, dlatego piszemy kapitalikami.
Tamże odnosi się do dzieła: książki, dokumentu, artykułu, dlatego piszemy kursywą.
DZIEŁA ZBIOROWE
Cytowanie pierwsze
1 J. MARIAŃSKI. Industrializacja a postawy religijne. W: Socjologia religii (Wybór tekstów). Red. F. Adamski. Kraków 1984 s. 234.
2 B. STROJNOWSKA, J. STROJNOWSKI. Dynamika grupowa i jej zastosowanie w duszpasterstwie. W: Wybrane zagadnienia z psychologii pastoralnej. Red. Z. Chlewiński. Lublin 1989 s. 123.
3 J. WAL. Wychowanie chrześcijan do czynnego udziału w życiu społecznym. W: Zaangażowanie chrześcijan w życiu społecznym. Red. A. Marcol. Opole 1994 s. 145-148.
4 J. NAGÓRNY. Teologiczne podstawy uczestnictwa chrześcijan w życiu społecznym. W: Zaangażowanie chrześcijan s. 79-80, 93.
Cytowanie drugie
5 MARIAŃSKI. Industrializacja a postawy religijne s. 35.
6 STROJANOWSKA, STROJANOWSKI. Dynamika grupowa s. 67-69.
7 WAL. Wychowanie chrześcijan s. 178.
8 NAGÓRNY. Teologiczne podstawy uczestnictwa chrześcijan s. 35.
CYTOWANIE Z CZASOPISM
Cytowanie pierwsze
- Cytowanie z pełną nazwą czasopisma
1 J. SZCZEPAŃSKI. Człowiek w strukturach zła. „Ethos” 5:1992 nr 1 s. 66-76.
2 W. ŚWIERZAWSKI. Życia sakramentalne parafii. „Colloquium Salutis” 20:1988 s. 51-68.
3 R. RAK. Parafia – wspólnota i parafia – instytucja. „Roczniki Teologiczno-Kanoniczne” 32:1985 z. 6 s. 39.
4 B. NADOLSKI. Współczesne problemy odnowy liturgicznej. „Ateneum Kapłańskie” 78:1987 z. 1 s. 60.
5 JAN PAWEŁ II. Przemówienie na spotkaniu z Prezydentem Republiki (Wiedeń, 11 września 1983). „L’Osservatore Romano” 4:1983 nr 9 s. 11 pkt 3.
6 JAN PAWEŁ II. List do Kapłanów na Wielki Czwartek 1987. „L’Osservatore Romano” 8:1987
nr 4 s. 4 pkt 10.
UWAGA! Punkt (np. pkt 10) oznacza konkretną wewnętrzną partię tekstu.
UWAGA! Dokumenty kościelne cytować z poważniejszych wydań, np. z „L’Osservatore Romano” (np. edycja polska).
- Cytowanie czasopisma za pomocą skrótu
1 J. SZCZEPAŃSKI. Człowiek w strukturach zła. Eth 5:1992 nr 1 s. 66-76. (w tym przypadku raczej nie stosować skrótu, ponieważ tytuł czasopisma jest krótki)
2 W. ŚWIERZAWSKI. Życia sakramentalne parafii. CS 20:1988 s. 51-68.
3 R. RAK. Parafia – wspólnota i parafia – instytucja. RTK 32:1985 z. 6 s. 39.
4 B. NADOLSKI. Współczesne problemy odnowy liturgicznej. AK 78:1987 z. 1 s. 60.
5 JAN PAWEŁ II. Przemówienie na spotkaniu z Prezydentem Republiki (Wiedeń, 11 września 1983). OR 4:1983 nr 9 s. 11 pkt 3.
6 JAN PAWEŁ II. List do Kapłanów na Wielki Czwartek 1987. OR 8:1987 nr 4 s. 4 pkt 10.
UWAGA! Numeracja czasopism jest zestandaryzowana, tzn. najpierw rocznik (ile lat ukazuje się czasopismo), później konkretny rok, następnie numer w tym roku.
Cytowanie drugie
5 SZCZEPAŃSKI. Człowiek w strukturach s. 70.
6 ŚWIERZAWSKI. Życia sakramentalne s. 69.
7 RAK. Parafia – wspólnota s. 47.
8 NADOLSKI. Współczesne problemy s. 61.
9 JAN PAWEŁ II. Przemówienie na spotkaniu z Prezydentem Republiki s. 11 pkt 3.
10 JAN PAWEŁ II. List do Kapłanów na Wielki Czwartek 1987 s. 4 nr 10.
CYTOWANIE Z DZIEŁ ENCYKLOPEDYCZNYCH I SŁOWNIKOWYCH
Cytowanie poszczególnych haseł, które mają podanego autora
1 H. ZIMOŃ. Historia teologii. W: Encyklopedia katolicka. T. 6. Red. J. Walkusz [i in.]. Lublin 1993 kol. 958-960.
2 H. WITCZYK. Raj. W: Słownik teologiczny. T. 2. Red. L. Kuc [i in.]. Katowice 1989 s. 190-191.
- Z zastosowaniem skrótu dzieła zbiorowego wielotomowego
3 H. ZIMOŃ. Historia teologii. EK t. 6 kol. 958-960.
Cytowanie poszczególnych haseł, które nie mają podanego autora
1 Pułkownik. W: Nowa encyklopedia powszechna PWN. T. 5. Red. B. Petrozolin-Skowrońska [i in.]. Warszawa 1996 s. 405.
2 Ontogeneza. W: Encyklopedia powszechna PWN. T. 3. Red. A. Bochnak [i in.]. Warszawa 1975 s. 377-378.
Cytowanie poszczególnych haseł, gdy cały słownik ma jednego autora
1 Arianizm. W: H. MASSON. Słownik herezji w Kościele katolickim. Katowice 1993 s. 67-
70.
PRZYKŁADY PRZYPISÓW Z UWZGLĘDNIENIEM:
K. WOJTYŁA. Miłość i odpowiedzialność. Lublin: TN KUL 1982 s. 15.
A. SUTOWICZ. Kultura religijna mniszek śląskich w okresie średniowiecza. Legnica 2016
(Biblioteka Diecezji Legnickiej. T. 66) s. 25.
- liczby kolejnego wydania:
A. BRONK. Wielkość nauk i jedność nauki. W: S. KAMIŃSKI. Nauka i metoda. Pojęcie nauki i klasyfikacja nauk. Lublin 19924 s. 345-347.
- tytułu poszczególnego tomu:
Studia metafilozoficzne. T. 1: Dyscypliny i metody filozofii. Red. A. B. Stępień, T. Szubka. Lublin 1993
ZASADA NIEZWYKLE WAŻNA!
Jeśli wprowadza się nowe dzieło do pracy celem jego zacytowania, zawsze podaje się cały opis bibliograficzny (inicjał imienia, nazwisko, tytuł, miejsce wydania, rok wydania, gdy trzeba także strony, z których korzystamy). Zasada ta obowiązuje również wtedy, kiedy po raz pierwszy cytujemy artykuł z pracy zbiorowej. Oznacza to, że zawsze należy wtedy podać: imię, nazwisko i tytuł artykułu, a po literce W: – tytuł, redaktora (red.), miejsce i rok wydania oraz zawsze stronę lub strony. Przy drugim i następnym cytowaniu można od tej zasady odstąpić i tytuł dzieła zbiorowego odpowiednio skrócić. Takie postępowanie daje się uzasadnić przynajmniej dwoma niewykluczającymi się argumentami: a) dzieło zbiorowe jest wielokrotnie używane; b) tytuł dzieła jest na tyle długi, że częste jego przypominanie może wprowadzać bardziej dyskomfort w orientacji niż klarowność w odbiorze treści przypisu.
ZOBACZ CZY PORÓWNAJ?
Są różne „szkoły” wprowadzania uwag (wskazówek, źródeł itd.) w przypisach rozpoczynających się od skrótów zob. (zobacz), por. (porównaj). Należy jednak przyjąć metodę nie tyle powszechną, co jednak najbardziej logiczną. A mianowicie:
Zob. – stosujemy wtedy, jeśli chcemy odesłać czytelnika do literatury, aby on mógł poszerzyć swoją wiedzę na dany temat oznaczony odsyłaczem (liczbą przypisu).
Por. – stosujemy wtedy, gdy chcemy, aby czytelnik rzeczywiście skorzystał z innego ujęcia. Piszemy np. o kulturze w aspekcie teologicznym, a odsyłamy go jeszcze do tej samej kultury, ale już w aspekcie filozoficznym albo rozważamy jedną koncepcję materii i ducha (chrześcijańską) i chcemy dla porównania odesłać czytelnika do koncepcji innej (np. materialistycznej).
Nie stosujemy skrótu zob. ani por., jeśli cytujemy dosłownie (wtedy przecież w tekście daje się cudzysłów i dlatego nie ma potrzeby dublować oznaczenia), a także wtedy, gdy oddajemy co prawda zapożyczoną myśl, ale czynimy to bądź swoimi słowami, bądź też tylko nieznacznie zmieniamy tekst, ale treść zostaje całkowicie zachowana (parafraza). Niekiedy modyfikacja tekstu może uzasadnić potrzebę użycia por. Wydaje się jednak, że największym argumentem przemawiającym za takim sposobem cytowania jest modyfikacja tekstu wynikająca z tłumaczenia jednego języka na drugi.
UWAGI DODATKOWE
* W artykule skrót (oprócz skrótów poszczególnych ksiąg Pisma Świętego) zawsze ma być wytłumaczony, np. Katechizm Kościoła Katolickiego [dalej: KKK].
* Do tekstu w nawiasach dajemy odnośniki do:
– Pisma Świętego np. (Mt 5,10), (Mk 12,1-3), (Łk 14,5-6.10.18), (Rdz 1,1–2,4)
– dokumentów soborowych, np. (KDK 12), (KL 13, 20, 35)
– encyklik, np. (VS 5)
– adhortacji, np. (ChL 24)
– innych ważnych i często powtarzanych dokumentów, np. KPK, KKK
